Wat zet midzomer in het licht?

Morgen vieren we zomer zonnewende, op deze langste dag van het jaar eren we de energie van de zon. We danken het licht voor het leven dat ze brengt, voor alles dat kan groeien dankzij het licht. Zowel in de natuur die nu in volle bloei staat en de vruchten die rijkelijk groeien en ons voeden. Ook in mezelf voel ik de krachtige energie van de zon, die mijn levensenergie voedt. Met deze lange & warme dagen voel ik meer goesting om naar buiten te gaan, te ondernemen, te verbinden. Daarom had ik ook zoveel zin om met midzomer een zangceremonie te geven, om samen met anderen te zingen rond het vuur, uit dank aan dit seizoensfeest.

We eren het licht en ook de donkerte, want zonder de nacht of de schaduw, is er ook geen groei mogelijk. Momenteel zie ik schaduw in de geplande zangceremonie die geannuleerd wegens te weinig (lees geen) inschrijvingen... en dit raakt me wel. In het voorbije jaar dat ik zangceremonies geef, ging het in golven van eb en vloed met het aantal deelnemers. Telkens was (en ben) ik dankbaar voor iedereen die aanwezig is en geniet ik vollop van het samen zingen.

Dat er nu niemand zich aanmeldde, doet de vraag reizen "zit mijn verlangen niet juist?" of "doe ik het om een verkeerde reden?" Want ik voelde zo'n vreugde als ik eraan dacht samen te kunnen zingen rond het vuur en op deze manier midzomer te eren. En toch is er ook een andere (kritische) stem in mij aanwezig. Ik merk dat door de afgelopen drukke periode er nog veel onrust in mij aanwezig is, en ik actief op zoek mag gaan om die spanningen te reguleren. In de zangceremonie word ik uitgenodigd om in het hier en nu aanwezig te zijn, en die onrust verdwijnt als sneeuw voor de zon dankzij het samen zingen.

Het zijn reflecties waar ik (nog?) geen antwoord op weet en dit is ook ok. Ik omarm de ruimte die vrijkomt én ik zie de uitnodiging om verbinding te maken met mijn hartsverlangen.

Vandaag was ik een hele tijd in het bos - dit was een intuïtief verlangen dat ik daar 'moest' zijn. Het wandelen, liggen op een boomstam, huppelen, luisteren naar de vogels,... het bracht me korter bij de natuur én bij mezelf.

Na een schooljaar waarin ik veel "voeding" geef aan anderen, in de vorm van gitaarles geven, zangcoaching of lichaamswerk. Mag ik komende periode kiezen om mezelf te voeden, met ruimte in de agenda om die bosbaden te doen; ruimte om zelf te musiceren, te dansen. Naast deze momenten thuis te creëeren, neem ik ook een duik dieper in lichaamswerk en zingen via een retraite die ik zal volgen deze zomer (van "de ongetemde stem" in Portugal).

Ik ben zo dankbaar voor de kansen die op mijn weg komen, kansen om te kiezen voor die zelfliefde en het voeden van mijn levensenergie. Zodat mijn energie kan blijven stromen voor klankinstroom en ik mijn passie kan blijven delen.